Hoe de Cirkel van Invloed onze mindset verandert
Je vraagt je wellicht af wat een gebroken pols en de Cirkel van Invloed met elkaar te maken hebben? Laat ik je eerst even vertellen dat de Cirkel van Invloed een vrije variant is op de Cirkel van Invloed en Betrokkenheid van Stephen Covey. Het is een coaching tool die ik vaak gebruik om klanten te doen inzien dat blijven focussen op iets waar je geen invloed op hebt totaal geen zin heeft.
De Cirkel van Invloed in het kort
Stel je even drie cirkels in elkaar voor:
- De binnenste en kleinste is de cirkel van controle: daar heb je 100% controle.
- De middelste is de cirkel van invloed: je hebt bijna volledige tot minimale impact afhankelijk van de situatie waarin je je bevindt.
- De buitenste en niet toevallig de grootste, is de cirkel van het externe of van datgene wat buiten je om gebeurt. Je hebt met andere woorden nul komma nul impact.
En net in die buitenste cirkel blijven veel van mijn klanten zich wentelen in een slachtofferrol. Coaching laat hen inzien dat er twee andere opties zijn: je doet iets aan de situatie zelf (bijvoorbeeld eruit stappen als dat een mogelijkheid is) of je doet iets aan je houding ten opzichte van de situatie.
Je verandert met andere woorden je mindset. En dat is precies wat mij te doen stond de dag dat mijn mama haar pols brak.
De Cirkel van Invloed, een persoonlijk verhaal
Zo stoer als Wonder Woman
Het is zaterdagmiddag vier uur ongeveer als ik mijn mama opbel maar haar niet te pakken krijg. Plots belt ze mij terug en zegt doodleuk
“Oh ja, ik zit op spoed, sinds half één vanmiddag al. Ik ben gevallen op de markt en brak mijn pols. Morgen word ik geopereerd maar straks mag ik wel naar huis.”
“Nee nee, je moet niet meteen komen. Ik bel je nog wel als ze hier klaar zijn met mij.”
88 jaar jong is ze mijn mama. Een ongelooflijke sterke vrouw, een echte Wonder Woman. En vooral stoer. Zo stoer dat ze er niet aan denkt haar kinderen op te bellen als ze op spoed zit! Ingaan tegen Wonder Woman is niet evident maar dit keer doe ik het toch, zonder aarzelen. Ik rijd snel naar huis, dump mijn boodschappen in de keuken en rep me naar het ziekenhuis.
Brace yourself
De verpleegster aan de balie neemt me mee naar de wachtzaal. Daar zit ze dan, als een schalkse deugniet in een hoekje, met blauw oog en pols in de brace. De verpleegster steekt berispend de vinger op want mama liet het verplichte mondmasker zakken tot op haar fel gekneusde kin.
De spoedarts en de verpleger nemen ons mee in een box en vertellen dat mama in het ziekenhuis moet blijven. Hmmm, ze gaat niet akkoord. Ze moet en zal nog even naar huis gaan! De dappere verpleger doet zijn best maar is geen match voor Wonder Woman! Hup, naar huis rijden wordt het. Een uur krijgen we.
Wonder Woman in actie
Zodra we thuis zijn wordt de strakke jeans geruild voor een comfortabel (maar koket!) homewear tenue en wordt de toilettas zorgvuldig gevuld. Nee, Wonder Woman hoeft geen hulp.
Daarna moeten de boodschappen die nog in de trolley zitten op de juiste (!) plek in de voorraadkast worden gelegd.
“De tomaten helemaal links, de mango niet te dicht bij de appels…”
De kipfilet moet in drie gelijke stukken verdeeld worden voor hij de diepvriezer ingaat. Mijn ruimtelijk inzicht schiet duidelijk te kort en de weegschaal wordt bovengehaald… En ja hoor, mama heeft gelijk: de filets waren ongelijk verdeeld. Gebroken pols of niet, de filets gaan opnieuw onder het mes. Dit keer met chirurgische precisie door de masterchef herself.
Ondertussen zijn we al stevig over tijd…. De dagelijkse pillen moeten nog verzameld worden en mama wil nog haar vertrouwde yoghurt eten als avondmaal. Ik blijf ademen, diep in en uit…
Een coronaproof afscheid
Terug op spoed worden we weer in een box geduwd. Deze keer om bloed af te nemen en te testen op covid-19 en de ziekenhuisbacterie. Daarna wordt er een infuus gestoken en is het enkel nog wachten op een andere verpleger die ons naar de kamer zal brengen. De tijd tikt tergend traag voorbij. Mama schudt ongeduldig met de voet en uit haar ongenoegen: “grrrr bij mij moet alles veel sneller gaan”.
Aangekomen op de afdeling orthopedie worden we begroet door een goedlachse verpleegster. Ze heeft al snel door dat mama geen typisch “vrouwtje is van 88” en blijkt tot mijn grote opluchting fantastisch om te kunnen gaan met haar excentrieke wensen. Er wordt vlug een avondmaal geïmproviseerd, vakkundig “gerecenseerd” door la mama, en na een stuntelige corona-knuffel laat ik haar met tegenzin achter.
De doemdenker aan zet
Terug thuisgekomen slaat plots de angst toe want niemand kon mij zeggen of mama volledig of lokaal verdoofd zal worden. Ze wordt dan ook nog eens op een zondag geopereerd, dat kan toch niet ideaal zijn. Het duurt niet lang of er vormt zich een verschrikkelijk worstcasescenario in mijn hoofd.
Tijdens het uitgestelde avondmaal barst ik in tranen uit. Mijn vriend moedigt me aan om de volgende ochtend het heft in handen te nemen. Ik bel mijn broer voor overleg maar hij heeft duidelijk iets meer van het onverwoestbaar optimisme van Wonder Woman geërfd en vertelt mij dat ik mij geen zorgen moet maken en vertrouwen moet hebben in de dokters.
Alle hens aan dek
Maar ik laat het er niet bij. Plots denk ik aan de vrouw van mijn vorige baas die in het ziekenhuis werkt en stuur een smsje met de vraag of ik haar even kan bellen. Verschillende scenario’s passeren de revue: van de operatie laten uitstellen tot maandag tot het eisen van lokale verdoving. Maar voor elk scenario wordt ook een goed tegenargument bedacht. We sluiten af met de intentie om de volgende ochtend met de anesthesist te bellen. Het gesprek lucht op en ik laat het even los.
De volgende dag bel ik al om zeven uur ’s ochtends de afdelingsverpleging op met de vraag of de anesthesist mij kan bellen maar ik krijg een ijskoude “nee dat is niet mogelijk” te horen. Ik kan natuurlijk het hele ziekenhuis in rep en roer zetten en eisen stellen maar wat dan?
Van de Cirkel van Invloed zonder genade naar de “cirkel van geen invloed”
Ik probeer mijn gedachten te verzetten door me te storten op het huishouden. En terwijl ik de ronde lavabo aan het schoonmaken ben denk ik plots aan de Cirkel van Invloed. Want ik had mij duidelijk aan elk mini procentje invloed vastgeklampt tot de ijskoude “nee” van de verpleegster mij zonder mercy katapulteerde naar de buitenste cirkel, de “cirkel van geen invloed”.
Hoogtijd om mijn mindset te veranderen
Daar stond ik dan microvezeldoek in de hand en met letterlijk en figuurlijk een spiegel voor de neus. En ik wist het, er zit niets anders op dan mijn mindset aanpassen. Loslaten, diep in en uit ademen en wachten tot ik straks mama weer kan omarmen. Stilaan verandert mijn mindset van hopeloos naar hoopvol. De doemscenario’s maken plaats voor het vertrouwen dat het goed komt.
Schrijven als therapie
Om het wachten wat draaglijker te maken besluit ik de hele gebeurtenis van mij af te schrijven. En terwijl ik letterlijk een punt achter de vorige zin zet gaat mijn telefoon. En ja hoor, wat had je gedacht: Wonder Woman belt me zelf op. Nog suf van de volledige maar gelukkig lichte verdoving maar zo ongelooflijk dapper en stoer.
You rock Wonder Woman!
0 reacties